സ്നേഹിച്ച്.... സ്നേഹിച്ച്.... മതിവരാതെ.......

" നീ എന്റെ മീതെ കിടക്കുമ്പോള്‍, നീലിമയും
ചാരുതയുമുള്ള നിന്റെ ശരീരം തന്നെ ആകാശമായി തീരുന്നു
അതിനു കീഴില്‍ ഞാന്‍ കൂടുതല്‍ അക്ഷമയും
ശക്തയുമായിതീരുന്നു. ഈ ഭൂമിയുടെ കൊടിയ ,
വന്യമായ വിശപ്പ്‌ ഞാനും അപ്പോള്‍ അനുഭവിക്കുന്നു.
രണ്ടു മേഖലകള്‍ക്കുമിടയില്‍ അച്ചുതണ്ടെന്ന
പോലെ നിന്റെ പൌരുഷം കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്‍
ഭൂമിയുടെ ഭ്രമണം തന്നെ നിര്ത്തുന്നു.''

                                                                                  രാധയുടെ കത്ത്
                                                                                  മാധവിക്കുട്ടി 

തെങ്കാശി സൂപ്പര്‍ ഫാസ്റ്റ്

                  

                       കോട്ടയം കെ. എസ് . ആര്‍. ടി . സി ബസ്‌  സ്റ്റാന്റ്നു മുന്‍പില്‍ സ്കൂട്ടര്‍ നിര്‍ത്തി അയാള്‍ സ്റ്റാന്റ്നു ഉള്ളിലേക്ക് കയറി, കുമളി പോകുന്ന  ഒരു ബസ്‌  സ്റ്റാന്റ്നു വെളിയിലേക്കിറങ്ങി. അയാള്‍ ജീവനക്കാരുടെ വിശ്രമ മുറിയിലേക്ക് കോണിപ്പടികള്‍ കയറി,
" രാമേട്ടാ ഇന്ന് നേരത്തെ ആണല്ലോ?"
" ഇന്ന് നേരത്തെ ഇറങ്ങി, ഇന്നരാണ്‌ എനിക്ക് കണ്ടക്ടര്‍ ?"
" ഉണ്ണി ആണെന്ന രാമേട്ടാ തോന്നണേ" - എതിരെ വന്നയാള്‍ പടികളിറങ്ങി പോയി 
                 രാമന്‍ മുകളിലെത്തി ഉടുത്തിരുന്ന ഓയില്‍ മുണ്ടും ഷര്‍ട്ടും മാറി കാക്കി യുനിഫോറം ധരിച്ചു, പതിയെ കറങ്ങുന്ന പഴയ സര്‍ക്കാര്‍ ഫാനിനു കീഴില്‍ അയാള്‍ കസേര വലിച്ചിട്ടിരുന്നു. മേശയില്‍ കിടന്നിരുന്ന അന്തി പത്രമെടുത്ത്‌ നിവര്‍ത്തി. കൈയ്യിലെ നിറം മങ്ങിയ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി,മെല്ലെ പത്രം നിവര്‍ത്തി.  
           താഴെ എന്തോ ബഹളം കേട്ട് അയാള്‍ മെല്ലെ എണിറ്റു ജനലരികിലേക്ക് ചെന്നു. താഴെ പാര്‍ക്ക്‌ ചെയ്തിരുന്ന ബസിനു ചുറ്റും ഒരാള്‍കൂട്ടം, അപ്പോളേക്കും കയറി വന്ന ബസിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ അത് താന്‍ ഓടിക്കുന്ന തെങ്കാശി ഫാസ്റ്റ് തന്നെ ആണെന്ന് മനസിലായി. അയാള്‍ പെട്ടെന്ന് കോണിപ്പടികള്‍ ഇറങ്ങി , ബസിന്റെ അടുത്ത എത്തുമ്പോള്‍ പുരുഷാരം ഏറിയിരുന്നു, ആളുകളെ തള്ളി മാറ്റി അയാള്‍ മുന്നിലേക്ക്‌ ചെന്നു, ബസിന്റെ പിന്നിലെ ഫുട് ബോഡില്‍ ഒരു സ്ത്രീ തലകീഴായി കിടക്കുന്നു, വെളിച്ചക്കുറവു മൂലം അവ്യക്തമായിരുന്നു, 
പെട്ടെന്ന് മിന്നി നിന്നിരുന്ന നിയോണ്‍ ലാമ്പ് തെളിഞ്ഞു, 
         ഒരു സ്ത്രീ തന്നെ...... തല റോഡില്‍ മുട്ടി കിടക്കുന്നു മുടിയില്‍ ചൂടിയിരുന്ന മുല്ല പൂക്കളില്‍ രക്തം പടര്‍ന്നു ചുവപ്പ് നിറം ആയിരിക്കുന്നു, അയാള്‍ മെല്ലെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു, ഒന്നേ നോക്കിയുള്ളൂ, അയാള്‍ക്ക് തല ചുറ്റും പോലെ വെച്ച് പോയ അയാള്‍ അടുത്ത് കിടന്നിരുന്ന ബസില്‍ പിടിച്ചു നിന്ന് അപ്പോളെക്കു ആള്‍കൂട്ടം ഇരമ്പി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ആള്‍ കൂട്ടത്തില്‍ ഒരാള്‍ പറഞ്ഞു, 
" ഇതാ മരതകമല്ലേ?
" ഏതു മരതകം"
" ശ്ശോ , ഇതിവിടുള്ള ഒരു തമിഴത്തിയ ഇവിടുത്തെ ഒരു വേശ്യ സ്ത്രീയാ.. രാത്രി ഇങ്ങനെ നിര്‍ത്തി ഇട്ടിരിക്കുന്ന ബസിലാ വിഹാരം സ്ഥിരം പറ്റുകാരുണ്ട്   ," - ഒന്ന് നിര്‍ത്തിയിട്ട് അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു
" പണ്ടെങ്ങോ വന്നു പെട്ടതാ ഇവിടെ അന്നൊരു ഉടുപ്പടി തന്നെ ആരുന്നു , ബുസുകാര് തന്നെ ആരുന്നു അന്നൊക്കെ പറ്റുപടിക്ക് , ഇപ്പോള്‍ പ്രായമായി , എന്തോ സൂക്കെടാരുന്നു, ആഹ വല്ലവനും തല്ലി കൊന്നതാണോ ആര്‍ക്കറിയാം,?
                           രാമന്റെ നെഞ്ചില്‍ എന്തോ കനത്ത ഭാരം പോലെ അയാള്‍ക്ക് തോന്നി, അടുത്ത് നിന്ന് സംസാരിച്ച യാത്രികരെ അയാളൊന്നു നോക്കി എന്നിട്ട് വേച്ചു വേച്ചു നടന്നു നീങ്ങി. അയാള്‍ വീഴാന്‍ തുടങ്ങനുണ്ടായിരുന്നു, അടുത്ത് കണ്ട സിമന്റ് ബഞ്ചില്‍ അയാള്‍ ഇരുന്നു. കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കയറുന്നത് പോലെ, അയാളുടെ ദേഹം വിയര്‍ക്കനുണ്ടായിരുന്നു, മെല്ലെ സിമെന്റ് ബെഞ്ചില്‍ അയാള്‍ തല ചേര്‍ത്ത് കണ്ണുകള്‍ ഇറുകെ അടച്ചു, ആ വിറയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകള്‍ അവ്യക്തമായി മന്ത്രിച്ചു,
" ന്റെ മരതകം"- അയാള്‍ക്ക് ബോധം മറയുന്നത് പോലെ തോന്നി 

26 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പ്...

കോട്ടയം - തെങ്കാശി ബസില്‍ ഡ്രൈവറായി രാമന്‍ തെങ്കാശി എത്തുന്ന കാലം.
                    തെങ്കാശി സ്റ്റാന്റ് നോട് ചേര്‍ന്നുള്ള ഒരു കുടുസ്സു ലോഡ്ജില്‍ ആയിരുന്നു തങ്ങുന്നത്, ബസ്‌ സ്റ്റാന്റ് ല് ചെണ്ടുമല്ലി പൂക്കള്‍ നിറച്ച കൂടയുമായി നടന്നിരുന്ന ദാവണി ചുറ്റി ഇരു നിറമുള്ള ഒരു സുന്ദരി പെണ്ണുണ്ടായിരുന്നു, മരതകം, വണ്ടിക്കരെല്ലാം അവളെ വളക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു പരാജയപെട്ടിരുന്ന കാലം, ആദ്യം തോന്നിയ കൌതുകം പിന്നെ അതോരിഷ്ടമായി, ഒടുവില്‍    അവള്‍ രാമന്റെ എന്നായി, എന്നും തെങ്കാശി ഫാസ്റ്റ് എത്തുന്നത് നോക്കി അവള്‍ നിന്നിരുന്നു, വണ്ടിയിട്ട് ലോഡ്ജില്‍ എതുംപോലും കൂടെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു രാമണ്ണ.. രാമണ്ണ എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ഭാര്യപോലെ,, അയാള്‍ അവളുടെ ചൂടുപറ്റി ഉറങ്ങി, അവള്‍ രാമണ്ണന്റെ മാത്രം മരതകമായി.
            നാളുകള്‍ക്ക് അപ്പുറം അയാളുടെ നെഞ്ചിലെ രോമത്തില്‍ വിരലോടിച്ചുകൊണ്ട് കിടന്നവള്‍ പറഞ്ഞു , " അണ്ണാ എനക്കൊരു സന്തെഹമിരുക് "
 " എന്താ മരതകം നിനകെന്താ സന്ദേഹം"
" അത് വന്ത് അണ്ണാ എനക്ക് "
" എന്താടീ "
" അത് അണ്ണാ എനക്ക് .. എനക്ക് .. അവള്‍ നാണിച്ചു നിര്‍ത്തിയിട്ട് തുടര്‍ന്നു 
" ഉങ്ക പുള്ള എനക്കുല്ലേ ഇറിക്ക മാതിരി ഒരു സന്തെഹമിരുക്ക് "
        അവള്‍ അയാളുടെ നെഞ്ചില്‍ മുഖം ചേര്‍ത്ത് കിടന്നു, അവളുടെ കണ്ണില്‍ നിന്നും ഒരു തുള്ളി കണ്ണീര്‍ അയാളുടെ നെഞ്ചില്‍ വീണുടഞ്ഞു. അയാള്‍ അപ്പോള്‍ കറങ്ങുന്ന നിറം മങ്ങിയ ഫാനിന്റെ പങ്കയില്‍ നോക്കി വെറുതെ കിടന്നു.
                അന്നയാള്‍ യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിയുമ്പോള്‍ അവള്‍ അയാളുടെ കൈല്‍ പിടിച്ചു കരഞ്ഞു, കൈകള്‍ മുഖത്തോട് ചേര്‍ത്ത് ചുംബിച്ചു, പിന്നെ രാമന്‍ തെങ്കാശി വണ്ടിയില്‍ കയറിയിട്ടില്ല അയാള്‍ മനപൂര്‍വം ഒഴിയുകയായിരുന്നു, പിന്നെ അവളെ കുറിച്ച് തിരക്കിയില്ല.. 
                ഒരു ദിവസം തെങ്കാശി വണ്ടി കോട്ടയം സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ അവസാന യാത്രക്കരിയായി തോളില്‍ ഒരു തുണി ഭാണ്ഡവുമായി പാറി പറന്ന മുടിയുമായി അവളും ഇറങ്ങി..... മരതകം ...തമ്മില്‍ കണ്ടെങ്കിലും അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല, മനോനില നഷ്ടപെട്ട പോലെ ആയിരുന്നു അവളുടെ ചേഷ്ടകള്‍, ബസ്‌ സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ ആ സിമന്റ്‌ ബെഞ്ചില്‍ ഇരുന്നും കിടന്നും അവള്‍ ദിവസങ്ങള്‍ നീക്കി, വയര്‍ എരിഞ്ഞപ്പോള്‍ കൈ നീട്ടി, എപ്പോളോ രാത്രികളില്‍ അവളെ പലരും സിമന്റ്‌ ബെഞ്ചില്‍ നിന്നും എടുത്തു കൊണ്ടുപോയി ഒഴിഞ്ഞ ബസിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക്, നിസ്സങ്ങതയോടെ കിടക്കുന്ന അവള്‍ക് മേലെ നിന്ന് കിതക്കുന്ന നിഴലുകളില്‍ പലരും അവളുടെ ബ്ലൌസ് നുള്ളില്‍ തിരുകി വച്ചിരുന്ന നോട്ടുകള്‍ അവള്‍ക് വിസപ്പടക്കാന്‍ ഒരു മാര്‍ഗമായി.
        ഒരിക്കല്‍ അവളുടെ അരികില്‍ രാമന്‍ ചെന്നു..
                ഇരുളിമയില്‍ ഓടി മറഞ്ഞ നിഴലിന്റെ വഴുവഴുപ്പ് ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന, നഗ്നയായ അവള്‍ക്ക്‌ മുന്നില്‍ അയാള്‍ മുട്ടില്‍ ഇരുന്നു, ആ ശ്വാസത്തിന്റെ ചൂട് തിരിച്ചറിഞ്ഞു  എന്നപോലെ അവള്‍ എണിറ്റു ഇരുന്നു, 
" രാമണ്ണ ...."
               ആ വിളിയില്‍ അയാള്‍ ഉരുകി പോയി അവളെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു അയാള്‍ കരഞ്ഞു പൊട്ടികരഞ്ഞു.. അവളും,.. അവളുടെ നഗ്നമായ മുലകള്‍ അയാളുടെ നെഞ്ചിന്റെ ചൂടേറ്റു മയങ്ങുകയായിരുന്നു. നേരം പുലരുവോളം.. അവര്‍ ആ ബസിനുള്ളില്‍ ഇരുന്നു, അയാളോട് അവള്‍ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു., തമിഴ് കലര്‍ന്ന  മലയാളത്തില്‍...
            " രാമണ്ണ വര മാട്ടെന്നു എല്ലാരും സോല്ലിയപ്പോ, എനക്ക്  നിജമയിരുന്നു വരുമെന്ന്, എന്നുടെ അപ്പ നമ്മ കൊലന്തയെ കളഞ്ഞു, അതുക്കു പിന്നാടി എനക്ക് ഒന്നുമേ തെരിയാത് എപ്പടിയോ ഇന്ത വണ്ടിയില്‍ എരിയാച്.. എനക്ക് ഉങ്കളെ ഇങ്കെ കണ്ടപ്പോലെ എന്നുടെ രാമണ്ണ എന്ന് തെരിഞ്ഞതാ, ഇങ്കെ ഇങ്കെ നീങ്കളെ കണ്ണാലെ കണ്ടിരുന്നോളം.. മരതകം വരമാട്ടെ .. ഒന്നിനും വരമാട്ടെ.. "
                മരതകം പോട്ടികരയുവരുന്നു.. അയാളുടെ മടിയില്‍ കിടന്നു അവള്‍ കരഞ്ഞു കുറെ കരഞ്ഞു...അന്ന് മുതല്‍ അവളില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ കണ്ടു തുടങ്ങി, പകല്‍ സമയങ്ങളില്‍ അവള്‍ ഉണ്ടാവില്ല, രാത്രിയില്‍ ആദ്യം അവള്‍ കുളിച്ചു മുല്ലപൂവും ചൂടി എത്തുന്നത് , തെങ്കാശി സൂപ്പര്‍ ഫാസ്റ്റില്‍ ആയിരിക്കും രാമനും അവളും എല്ലാ രാത്രികളിലും ആ ബസിന്റെ അന്തകാരത്തില്‍ രമിക്കും..അതില്‍ കാമം ആയിരുന്നില്ല.. പ്രണയമെന്നു പറയാനാകുമോ? പ്രായത്തിന്റെ തിളക്ക കുറവില്‍ മരതകാതെ തേടി ആളുകള്‍ വരാതെ ആയപ്പോളും, എന്നും അവള്‍ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി വന്നിടുന്നത് രാമന് വേണ്ടി ആയിരുന്നു.. ആ ഒരു ചുംബനത്തിനു എങ്കിലും മാത്രമായിരുന്നു.

* *               **              **              **               **              **          **             **             **          **

"രാമേട്ടാ... രാമേട്ടാ.. ഉണ്ണി അയാളുടെ തോളില്‍ തട്ടി വിളിച്ചു
രാമന്‍ പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു.
" എന്താ രാമേട്ടാ ഇവിടിരിക്കുന്നെ, ഞാന്‍ എവിടെല്ലാം തിരക്കി, വീട്ടില്‍ വിളിച്ചപ്പോള്‍ പോന്നു എന്ന്  പറഞ്ഞു, പോവണ്ടേ,"
" അത് നമ്മുടെ ബസില്‍ "
" അത് പോലിസ് വന്നിട്ടുണ്ട് , വേറെ വണ്ടി ഇറക്കി, വേഗം എണിറ്റു വന്നെ.. സമയം ആവുന്നു ,"
" ഹം ഞാന്‍ വരാം" രാമന്‍ എണിറ്റു , അയാള്‍ ആടി പോവനുണ്ടായിരുന്നു,
" ഞാന്‍ ടിക്കറ്റ്‌ കൊടുക്കുവാ വേഗം വരണേ.. " ഉണ്ണി നടന്നു നീങ്ങി 
                   രാമന്‍ വിറയാര്‍ന്ന കാലുകളോടെ പിന്നോട്ട് നടന്നു, പോലിസ് എത്തിയിരുന്നു രണ്ടു ബസുകള്‍ക്ക് ഇടയില്‍ തറയില്‍ വിരിച്ച പായില്‍ പൊതിഞ്ഞു ഒരു ദേഹം... ചത്ത്‌ തുലഞ്ഞഒരു തെരിവു നായെ പോലെ.. " എനിക്കിവള്‍ ആരായിരുന്നു... എല്ലാമായിരുന്നു ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ ചതിച്ചത് , എന്റെ ഭാര്യയേകാളും മനസുകൊണ്ട് സ്നേഹിച്ചവള്‍.. അവസാനമയി ഒരു സ്നേഹ ചുംബനത്തിനു പോലും അവകാസമില്ലാണ്ട്.. അവസരമില്ലാണ്ട് .. അയാള്‍ മെല്ലെ മുന്നോട്ടു നടക്കാന്‍ ഭാവിച്ചതും..
ഒരു ഇരമ്പലോടെ അനൌസുമെന്റ്റ്  മുഴങ്ങി.....

"11 . 30 നു പുറപ്പെടുന്ന തെങ്കാശി സൂപ്പര്‍ ഫാസ്റ്റ് ഉടന്‍ പുറപ്പെടുന്നു"   

                                                                                                        .....പള്ളിക്കത്തോടന്‍....



    

അമ്പലക്കടവില്‍... അന്നൊരു നാള്‍....

                       
                    നിറങ്ങളില്‍ മുങ്ങിയ ജീവിതത്തിന്‍റെ വസന്ത കാലത്തില്‍ ഞാന്‍ അവനെ കണ്ടു മുട്ടി..
           
               തീക്ഷ്ണമായിരുന്നു അവന്‍റെ കണ്ണുകള്‍, ചാടുലമായിരുന്നു അവന്‍റെ പ്രവൃത്തികള്‍, സൗഹൃദ കൂട്ടായ്മകളില്‍ അവസാന വാക്ക് അവന്‍ ആയിരുന്നു.നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന ഒരു പ്രസരിപ്പിന്റെ പൂര്‍ണ രൂപം അതായിരുന്നു അവന്‍.
               
                  8 .15 ന്‍റെ അനുപമ ബസില്‍ അവന്‍ വരുന്നത് കാത്തു ഞാന്‍ നില്‍കുംയിരുന്നു. പിന്നെയും കോളേജ് ലേക്ക് അടുത്ത ബസിനു കയറാതെ
" നമുക്ക് നടക്കാം " എന്ന് പറഞ്ഞു അവന്‍ എന്നെയു കൂട്ടി നടക്കുമ്പോള്‍, എന്തിന്റെയോ ഒരു ധ്വനി എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.

                    എന്നും അമ്പലക്കടവിലെ അരയാലിന്‍റെ  അരികില്‍ വച്ചു കണ്ടു മുട്ടിയിരുന്ന രാഖി... പുഞ്ചിരിച്ചിരുന്നത്‌ ഞാന്‍ അവളുടെ സ്കൂള്‍ സഹപാടി ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് എനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ആയിരുന്നില്ല, എന്ന് ഞാന്‍ അറിയുവാന്‍ വൈകിയിരുന്നു, പക്ഷെ അവന്‍ പറയുന്നതിനായി ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു.

    ഒരിക്കല്‍ അവന്‍ തികച്ചും ലാഖവത്തില്‍ എന്നോട് ചോദിച്ചു,
" നിനക്ക് ആ കുട്ടിയെ അറിയുമോ "
" ഇതു കുട്ടി "
" എന്നും നമ്മള്‍ അമ്പലക്കടവില്‍ വച്ച് കാണുന്ന ആ കുട്ടി "
" അറിയും രാഖി ..." - തെല്ലു ഗൌരവത്തില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് ആവാം അവന്‍ പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. എങ്കിലും ഞാന്‍ തുടര്‍ന്നു.
" എന്‍റെ ഒപ്പം പഠിച്ചതാണ് പത്താം ക്ലാസ്സില്‍, നയന്മാരാ...
" അതിന് "
" അതിനു ഒന്നും ഇല്ല "- എന്‍റെ നോട്ടം അവനെ ചൂളിച്ചിരുന്നു , പക്ഷെ ആ നോട്ടങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി.

                          പിന്നീടെന്നും  അമ്പലക്കടവില്‍ വച്ച് അവര്‍ കണ്ടു മുട്ടി ... പരസ്പരം പറയാതെ തന്നെ ആ കണ്ണുകള്‍ തമ്മില്‍ കൊരുത്തിരുന്നു. അവന്‍റെ സ്ത്രീ സങ്കല്‍പ്പങ്ങളുടെ പൂര്‍ണത ആയിരുന്നു അവള്‍ " ഈറന്‍ മുടിതുമ്പ് കെട്ടി അതില്‍ തുളസി കതിരും നന്ദ്യാര്‍വട്ടവും ചൂടി , നെറ്റിയില്‍ ചന്ദന കുറിയും സിന്തൂര തിലകവും ചാര്‍ത്തി , തുമ്പ പൂവിന്‍റെ നൈര്‍മല്യമുള്ള പുഞ്ചിരിയുമായി അവള്‍ വരുന്നത് അവന്‍റെ ഉള്ളു വായിച്ചിട്ടെന്നു പലപ്പോഴും എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു.

                 ഒരിക്കല്‍ അവന്‍ കൈലെടുത്തു വന്ന വാക പൂവ് അവള്‍ക്കരുകില്‍ നിലത്തു വീണപ്പോള്‍ അവള്‍ അത് ആരും കാണാതെ പുസ്തക താളില്‍ ഒളിപ്പിച്ചത് ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു.

                ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌ സമയം രാവിലെ നേരത്തെ ആയിരുന്നു പിറ്റേ വര്‍ഷം. അവള്‍ പോവുന്ന സമയത്തിന് മുന്‍പേ ഞങ്ങള്‍ പോകുമായിരുന്നു, എങ്കിലും വൈകുന്നേരങ്ങള്‍ സംഗമ വേദി ഒരുക്കിയിരുന്നു. അവന്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും ഇഷ്ടമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ല... അവളും..., മൂകമായ ഒരു പ്രണയം ഞാന്‍ നോക്കി കാണുകയായിരുന്നു.

ഒരിക്കല്‍ അവന്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു.
                       " നീ ഇവളെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിക്കണേ.. നമ്മുടെ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞാലും ... വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് അപ്പുറം ... എന്‍റെ പ്രരാബ്ദങ്ങളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ കരകേരി തുടങ്ങുമ്പോള്‍ സ്വന്തം കാലില്‍ നില്ക്കാന്‍ കഴിയുന്ന നാളില്‍, ഇവളെ നമുക്ക് കല്യാണം ചോദിച്ചു വരണം .. അല്ലേടാ ...? - അവന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ ഒരു തേങ്ങല്‍ കുരുങ്ങിയത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.. ആ കണ്ണുകളില്‍ ഊറിയ നീര്‍കണങ്ങളും.....

           ഇഷ്ടമായിരുന്നു അവനു അവളെ.. അവള്‍ക്കും ഇഷ്ടാമായിരുന്നിരിക്കണം, ആ വിടര്‍ന്ന ഉണ്ടകണ്ണ് പറയാതെ പറഞ്ഞതും അത് തന്നെ ആവില്ലേ ....?

      ഒടുവില്‍ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു പിരിയും മുന്‍പേ വിധി അവന്‍റെ മേല്‍ ക്രൂരത കാണിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു, കാന്‍സര്‍ രൂപത്തില്‍ ആ കുടുംബത്തിന്‍റെ
അത്താണിയായിരുന്ന അച്ഛന്‍റെ മേല്‍ വിധി പകപോക്കുകയായിരുന്നു, ചികിത്സയും പ്രാരബ്ദങ്ങളുമായി അവന്‍ മാറി പോയിരുന്നു.. അവളെയും ഞാന്‍ പിന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല.....

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - -- - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ഇന്ന് ,

 അവന്‍റെ  രണ്ടാം  ചരമവാര്‍ഷികം !

                  പിതാവിനെ കാര്‍ന്നു തിന്ന അതെ മാറാരോഗം അവനെയും മരണത്തിന്‍റെ തണുത്തുറഞ്ഞ ലോകത്തേക്ക് കൈപിടിച്ച് കൊണ്ട് പോയി.
കരുവാളിച്ച്, കരിനീലച്ചു , മുടികൊഴിഞ്ഞു ശോഷിച്ച അവന്‍റെ രൂപം ഇന്നും എന്‍റെ മനസിലുണ്ട്... അവസാന നാളില്‍ തമ്മില്‍ കണ്ടപ്പോള്‍.... അന്നവന്‍ കറുത്ത് ശോഷിച്ച വിറയാര്‍ന്ന വിരല്‍ തുമ്പിനാല്‍ എടുത്തു കാണിച്ചിരുന്നു ഒരു പുസ്തകതളിനുള്ളിലെ കരിഞ്ഞു പോയ ഒരു നന്ദ്യാര്‍വട്ടം... അവന്‍ കളഞ്ഞിട്ടു പോയ വാക പൂവിതളില്‍ " ഇഷ്ടമാണ്" എന്നെഴുതിയിരുന്നു എന്നവന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കുഴിയില്‍ ആണ്ടുപോയ അവന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നീര്‍ തിളക്കം ഞാന്‍ കണ്ടു , അതിനു പിറ്റേന്ന് അവനും കളഞ്ഞു കിട്ടിയതായിരുന്നു ഈ നന്ദ്യാര്‍വട്ടം അതിന്റെ ഇതളില്‍ "എനിക്കും" എന്നെഴുതിയിരുന്നു .

            അവന്‍റെ പുസ്തക താളില്‍ നിന്നും ഒരു ഭസ്മം പോലെ കാറ്റില്‍ പറന്നു പോയ ആ നന്ദ്യര്‍വട്ട പൂവ് പോലെ ഒരു പക്ഷെ വാടികരിഞ്ഞു അടര്‍ന്നു തുടങ്ങിയ വാക പൂവ് അവളുടെ പുസ്തകതാളില്‍ ഇന്നും അവസെക്ഷിക്കുന്നുണ്ടാവും  ...

           അമ്പലക്കടവിലെ അരയാലിലകള്‍ അവനെയും അവളെയും മറന്നിരിക്കും......... ഒരു പക്ഷെ അവളും..............

                                                                                                             ----പള്ളിക്കത്തോടന്‍-----  


                                                                           എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട ,
                                                                          അകാലത്തില്‍   പൊളിഞ്ഞു പോയ ധ്രുവ നക്ഷത്രമേ....
                                                                         നിനക്ക് മുന്‍പില്‍ കണ്ണീരോടെ സമര്‍പ്പണം.......
                                                                       പ്രിയനേ നിന്‍റെ മോഹങ്ങള്‍ കരിഞ്ഞു വീഴുമ്പോളും,,
                                                                      നിസ്സഹായനായി നോക്കി നില്‍ക്കാനേ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു.....
                                                                    ക്ഷമാപൂര്‍വ്വം ..... ഞാന്‍ ......നിന്‍റെ പ്രിയ മിത്രം  ...... 

വണ്ടുമൂളി.........

                   ചെറുപ്പകാലത്ത് ഈ കളിപ്പാട്ടം ഒരുപാട് ഉണ്ടാക്കി കളിച്ചതല്ലേ?. പിടിവാശി കാണിക്കുന്ന പിള്ളേര്‍ക്ക് അമ്മമാര്‍ ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തിരുന്ന കളിപ്പാട്ടം, മിക്ക വീടുകളിലെയും വരാന്തകളില്‍ വണ്ടുമൂളി കറക്കികൊണ്ട് ഇരിപ്പുണ്ടാവും തെമ്മാടികുട്ടന്മാര്‍. ഇന്ന് വളരെ വിചിത്രമായി മാത്രം കാണാവുന്ന അല്ല ഇന്നുള്ള പില്ലെര്‍ക്കൊന്നും അറിയുക കൂടി ഇല്ല വണ്ടുമൂളി എന്താണെന്ന്. ഇന്ന് വീടിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ തന്നെ ആവും പിള്ളേര് കളി. എന്ത് കളി കളി ഇല്ലല്ലോ ഇന്ന് "ഗെയിം" അല്ലെ.. കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ഗെയിം , അതല്ലേ ഇന്നത്തെ കാലം.

            നമ്മളൊക്കെ കണ്ട ബാല്യകാലവും ഇന്നും തമ്മില്‍ ഒരു തലമുറയുടെ അന്തരം ഉണ്ട്. അടുത്ത തലമുറകള്‍ക്ക് വണ്ടുമൂളിയും, ഓലപീപ്പിയും , ഓലപന്തും എല്ലാം ചിത്രങ്ങളില്‍ മാത്രം കാണുന്ന കൌതുക വസ്തുക്കള്‍ മാത്രം ആവും. അന്നും ഓര്‍മകളില്‍ നമുക്ക് അവരോട്‌ പങ്കിടാം നമ്മുടെ ആ നാടന്‍ ബാല്യം. തോട്ടില്‍ തോര്‍ത്ത്‌ വിരിച്ചു മീന്‍ പിടിച്ചതും, സൈക്കിള്‍ ടയര്‍ കമ്പ് കൊണ്ട് അടിച്ചു നടന്നതും, ചെരുപ്പ്  ചക്രം വെട്ടി കപ്പ തണ്ടില്‍ കുടക്കമ്പി കയറ്റി വണ്ടി ഉണ്ടാക്കിയതും.. കുട്ടിം കോലും കളിച്ചു നടന്നതും.. എത്ര സ്വതന്ത്ര പൂര്‍ണ്ണം ആയിരുന്നു നമ്മുടെ ആ കുട്ടിക്കാലം.. ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ വളരാതിരുന്നിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് കൊതിച്ചു പോവുന്നു.....

കാഴ്ച്ചവട്ടം

 " ഏകാന്തമായ എന്‍റെ ബാല്യ കൌമാരങ്ങള്‍.
ഒരിറ്റു സ്നേഹത്തിനു ദാഹിച്ചു ഞാനലഞ്ഞ ഊഷര ഭൂമികള്‍,
എന്നും അനുഭവിക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട അവഗണനകള്‍,
മാറ്റി നീര്‍ത്തലുകള്‍ , പരിഹാസങ്ങള്‍.
ഇടക്ക് എനിക്ക് കൂട്ടായി വന്ന വിഷാദ രോഗം.
അതില്‍ നിന്നെന്നെ പിടിച്ചു കയറ്റിയ സൗഹൃദങ്ങള്‍.
പ്രണയത്തിന്‍റെ കുളിര്‍ ജലം തളിച്ച് വീണ്ടും എന്നെ തളിര്‍ക്കാനും
പുഷ്പിക്കാനും പ്രേരിപ്പിച്ച ഉണ്ട കണ്ണുള്ള പെണ്‍കുട്ടി.
ആ കാഴ്ചകള്‍ അവസാനിക്കും മുന്‍പ് നാടകം കഴിഞ്ഞു.
കാണികള്‍ പിരിഞ്ഞു പോയി. "

              ലോഹിതദാസ് തന്‍റെ കാഴ്ച്ചവട്ടം എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ എഴുതിയ വരികളിവ. ആത്മ കഥനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്‍റെ കയ്പ്പും വേദനയും എട്ടു വാങ്ങിയ ഒരു ഏകാകിയുടെ അനുഭവ സാക്ഷ്യം അതാണ് " കാഴ്ച്ചവട്ടം"

           ലോഹിതദാസ് എഴുതിയ ഈ ലേഖനം കൈരളി ടി . വിയിലെ ക്രിയേടിവ് എക്സികുടിവ് പി . ഓ മോഹനന്‍  സൂക്ഷിച്ചിരുന്നതാണ്.

നാലുമണി പൂക്കള്‍.. അല്ല .. കാശിതുമ്പ പൂക്കള്‍ .....

                    നാലുമണി പൂക്കള്‍ .. ഓര്‍മയില്ലേ നമ്മുടെയൊക്കെ മുറ്റങ്ങളില്‍.. ഒരു സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നു ഈ പൂക്കള്‍ക്ക് എന്നും പുലര്‍ കാലത്തില്‍ മറ്റു പൂവുകള്‍ നമുക്കുവേണ്ടി വിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഈ കാശി തുമ്പകള്‍ ഉറക്കമാവും.. നാലുമണി ആവണം ഇവര്‍ ഉണരുവാന്‍ അപ്പോളേക്കും മറ്റു പൂവുകള്‍ വാടി തുടങ്ങിയിരിക്കും...

                          ലോഹിതദാസ് തന്‍റെ കാഴ്ച്ചവട്ടം എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ ഈ കാശി തുമ്പ പൂക്കളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാതിക്കുന്നുണ്ട്,

" എന്‍റെ വീട്ടില്‍ ചെടികള്‍ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മുറ്റത്തിന്റെ ഒരരികില്‍ കാശി തുമ്പകള്‍ മാത്രം എങ്ങനെയോ വളര്‍ന്നു പൂത് നില്‍ക്കുമായിരുന്നു .
കാശി തുമ്പകള്‍ക്ക് നാലുമണി ചെടി എന്നൊരു പേര് കൂടി ഉണ്ട്.
മറ്റു പൂവുകളൊക്കെ ഞങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി അതിരാവിലെ ഉണരുമ്പോള്‍ പാവം കാശി തുമ്പകള്‍ ഉറക്കമായിരിക്കും....
അവര്‍ ഉണരുമ്പോള്‍ വൈകുന്നേരം നാലുമണി ആവും. അതുകൊണ്ട് ഓണത്തില്‍ പങ്കുകൊള്ളാന്‍ അവര്‍ക്ക് പലപ്പോഴും കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടോ കാശി തുമ്പകളോട് എനിക്കൊരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഇഷ്ടം അല്ല അതൊരു ആത്മ ബന്ധമാണ്."
                                                                                   ( കാഴ്ച്ചവട്ടം- ലോഹിതദാസ് )

അറിയുമോ? ഈ കാട്ടുസുന്ദരിയെ.... കണ്ണാന്തളി പൂവിനെ.....

 ഇതല്ലേ കണ്ണാന്തളി പൂവ്..

അതെ .. ഇത് തന്നെ ...
 നേരില്‍ കണ്ടു കിട്ടാന്‍ ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചപ്പോലും , കണ്ടില്ല ഒടുവില്‍ ഒരു പത്രത്തില്‍ വന്ന ചിത്രം കണ്ടു കിട്ടി. അതുവച്ച് നോക്കുമ്പോള്‍ ഇത് അവള്‍ തന്നെ അല്ലെ... പ്രിയപ്പെട്ട കണ്ണാന്തളി പൂവ്.....

ഒടുവില്‍ എനിക്ക് കണ്ടുകിട്ടി ആ കാട്ടുസുന്ദരിയെ.... കണ്ണാന്തളി പൂവിനെ.....

കണ്ണാന്തളി പൂക്കള്‍....

                          കണ്ണാന്തളി പൂക്കള്‍ ... ഇതൊരു കേട്ടുകേഴ്വി മാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക്, എം ടി യുടെ പുസ്തകങ്ങളില്‍ മാത്രം കേട്ട് പതിഞ്ഞ ഈ പൂവിനെ തേടി നടന്നിരുന്നു പല യാത്രകളിലും, നാട്ടിന്‍ പുറങ്ങളില്‍ മാത്രം കണ്ടു വരണ ഈ പൂവുകള്‍ക്കും നാശം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് തന്നെ വേണം കരുതാന്‍.

                            ഒരുപാട് തിരച്ചിലിനിടയില്‍ യദ്രിശ്ചികമായി ''ചിന്ത'' എന്നാ ബ്ലോഗില്‍ നിന്നും പത്രത്തില്‍ വന്ന ഈ കണ്ണാന്തളി പൂക്കളുടെ ചിത്രം കിട്ടുന്നത്.

                           സാറാ തോമസിന്‍റെ തിരഞ്ഞെടുത്ത കഥകള്‍ " എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട കണ്ണാന്തളി പൂക്കള്‍ " എന്നപേരില്‍ പ്രസിധികരിച്ചതില്‍ കണ്ണാന്തളി പൂക്കളെ വര്‍ണിച്ചു കഥകള്‍ ഇല്ലെങ്കിലും -

     വായനക്കാരോട് രണ്ടുവാക്ക് എന്നാമുഖമായി സാറാ തോമസ്‌ കണ്ണാന്തളി പൂക്കളെ വര്‍ണിക്കുന്നുണ്ട്

              '" ... എങ്കിലും നമ്മുടെ നാട്ടിന്‍ പുറങ്ങളിലെ പുല്‍മേടുകളിലും മണ്ണ് തിട്ടകളിലും പുലര്‍കാല സൂര്യന്‍റെ പൊന്‍ കതിരുകളില്‍ കുളിച്ചു ഇലച്ചാര്‍ത്തുകളുടെ കടും പച്ചപ്പില്‍ വിടര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന കണ്ണാന്തളി പൂക്കളുടെ ബഹുവര്‍ണ ശോഭയില്‍ നിങ്ങളുടെ മിഴികള്‍ ഉടക്കി എന്ന് വരില്ലേ? ഒരു ധീര്‍ഖ നിമിഷം നോക്കിയെന്നു വരില്ലേ ?.

               കവയത്രിയുടെ ഈ വര്‍ണനകളില്‍ ഞാനും മനസുകൊണ്ട് ഒരുപാട് കൊതിച്ചിരുന്നു '' പ്രിയപ്പെട്ട കണ്ണാന്തളി " പൂക്കളെ ഒരു നോക്ക് കാണുവാന്‍.. നഷ്ടമാവുന്ന നാട്ടിന്‍ പുറങ്ങളുടെയും... അന്യമാവുന്ന ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്റെയും നഷ്ടങ്ങളാണ് ഈ കണ്ണാന്തളി പൂക്കള്‍ .....  

ഒരു കഥ... ഒരു തുടര്‍ക്കഥ .......

കഥയല്ലിത്...

ജീവിതത്തിന്‍റെ ഒറ്റപ്പെട്ട തുരുത്തില്‍ കുരുങ്ങുമ്പോള്‍... വരാനിരിക്കുന്ന വസന്തത്തിനു   സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നെയ്തുകൊണ്ട്, ഏകാന്തമായ പകലുകളില്‍ വിരസമായിരിക്കുമ്പോള്‍.. ഓര്‍മ്മകള്‍ മേഞ്ഞു നടക്കുന്നത് ജീവിതത്തിന്‍റെ പിന്നിലേക്കാണ്‌, ഈ ഏകാന്ത വാസത്തില്‍ നഷ്ടങ്ങള്‍ ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി എന്നെ പിന്തുടരുമ്പോള്‍ എന്നെ കൈതാങ്ങി നിര്‍ത്തുന്ന ഒരു പറ്റം കൂട്ടായ്മ .. സൗഹൃദം അല്ലത്.. രക്തം രക്തത്തെ അറിയുംപോലെ സൌഹൃതതിനും അപ്പുറം  സഹോദരങ്ങളാണ് ഞങ്ങള്‍, ഒരേ മാതാപിതാക്കളുടെ മക്കളല്ല ... ചിന്തകളും ചിന്തനങ്ങളും ഒരേ ദിശയില്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന ഒരു ചങ്ങാതി കൂട്ടം...

            ഞാന്‍, ശരവണന്‍, മോന്കുട്ടന്‍, വിജി , അതിശയന്‍, പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ടിച്ചായനും ....

                          ഓര്‍മകളില്‍ നിറഞ്ഞു വരണ ആ വസന്ത കാലം, ഞങ്ങളുടെ ബാല്യകാലം...

                       മോന്കുട്ടനോപ്പം ഒരുനാള്‍  ഒതുക്കുകല്ലുകള്‍ കയറി മുറ്റത്തു വന്നു നിന്ന് എന്നോട് വീഡിയോ കാസ്സെറ്റ്‌ ചോദിച്ച ആ ഗുണ്ടുമണി ചെറുക്കന്‍ .. അവനാണ് സരവനന്‍ അവനു മറഞ്ഞു നിന്ന് ഒരു വെളുത്  മെലിഞ്ഞ കുഞ്ഞു പയ്യനുണ്ടാരുന്നു അവന്‍റെ അനിയന്‍ വിജി അന്നവന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് കുഞ്ഞി ആയിരുന്നു ... ആ ബന്ധം സൗഹൃതമായി വളരുക ആയിരുന്നു, ആനിക്കാട് പള്ളില്‍ കുര്‍ബാന കൂടാന്‍ പോകുന്നതും, വരുന്ന വഴി ആനിക്കാട് മുതല്‍ പള്ളിക്കത്തോട് വരെയും പന്ത് കളിച്ചും , ചെട്ടി കുട്ടന്‍ പിള്ളയുടെ അതിരിലെ നാട്ടുമാവില്‍ കല്ലെറിഞ്ഞും, നടന്ന കാലങ്ങളില്‍, വടക്കേമുറി പറമ്പില്‍ ക്രിക്കറ്റ് കളിയായി .. അതിനു  ടിച്ചായനും പങ്കാളി ആരുന്നു മടല്‍ ബാറ്റുകൊണ്ട് ക്രിക്കെറ്റ് കളി ബാറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഞാനും ടിച്ചായനും കുന്നിലെ സാറിന്‍റെ മാവിന്‍ ചുവട്ടിലാവും   നാട്ടു മാമ്പഴം പെരുക്കികൊണ്ട്.

                              അതിശയന്‍ റബ്ബര്‍ തോട്ടത്തിലെ ചിരട്ടയും ചില്ലും കളഞ്ഞതിന് മോനിച്ചായന്‍ പരാതി പറഞ്ഞു വന്നതും, സരവനന്‍ ഔട്ട്‌ ആയാല്‍ സമ്മതിക്കാതെ തര്‍ക്കിക്കുമായിരുന്നു  അവനെ ഔട്ട്‌ അക്കുന്നവരെ കൈ മടക്കി എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തുമായിരുന്നു.

                 സരവനനും കുഞ്ഞിയും കുഞ്ഞായനോട്  പൈസയും വാങ്ങി വരുമായിരുന്നു , സിനിമ കാണാന്‍ പോകുവാന്‍ ഞാനും മോന്കുട്ടനും സരവനനും കുഞ്ഞിം.. രാവിലെ തന്നെ ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങും അന്ന് കോട്ടയം പോവാന്‍ 9 പോവണ സെന്‍റ്: മേരി ബസിലായിരുന്നു മഞ്ഞയും കറുപ്പും നിറം അടിച്ച KL5 - 360 , അത് നിരങ്ങി മൂളി എല്ലായിടത്തും നിര്‍ത്തി കോട്ടയം എത്തുമ്പോള്‍ ചന്ത കവല ഇറങ്ങും .. എന്നിട്ട് നാലുപേരും കൂടി ചന്തക്ക്‌ അകത്തു കൂടി നടന്നു പോകും ആനന്ദ് തിയേറ്റര്‍ പിന്നില്‍ കൂടി ഒരു ഇടനാഴിയുണ്ട് മല മൂത്ര വിസര്‍ജ്യങ്ങളുടെ കൂമ്പാരം ആവും ചവിട്ടാതെ ശ്രദ്ധിച്ചു ഓടി എതുമ്പോലെക്കും ഗേറ്റ് തുറന്നിട്ടുണ്ടാവില്ല അവന്മാരെ മാറ്റി നിര്‍ത്തിയിട്ട് ഞാന്‍ ഇടിച്ചു  കേറി ടിക്കറ്റ്‌ എടുക്കും, ആനന്ദ്‌ പടം വിട്ടാല്‍ ഉടനെ ഇറങ്ങി ഓടും അഭിലാഷില്‍ മാറ്റിനിക് ടിക്കറ്റ്‌ എടുക്കാന്‍ അഭിലാഷിലെ വലയിട്ട ഇടനാഴിയില്‍ തൂങ്ങി ഞാന്നു ഏറ്റം മുന്നിലെത്തും, ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണം ഇല്ല വെള്ളം പോലും കുടിക്കാണ്ട് പടം വിട്ടു ഇറങ്ങി ഓടും നാല് പേരും കൈല്‍ പിടിച്ച റോഡ്‌ മുറിച്ചു കടന്നു ശാസ്ത്രി റോഡില്‍ എത്തും. അവിടുന്നും   അതെ സെന്‍റ്: മേരി ബസ്‌ അതില്‍ തിങ്ങി ഞെരുങ്ങി നിന്ന് വീണ്ടും പള്ളിക്കത്തോട്, വീട്ടില്‍ വരുമ്പോള്‍ താമസിച്ചതിനു   വീട്ടുകാരുടെ വഴക്കും .

                ഞങ്ങള്‍ വളരുമ്പോളും ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിനും മൂര്‍ച്ച കൂടി തുടങ്ങിയിരുന്നു. തുടര്‍ വിദ്യാഭ്യാസം ഞങ്ങളുടെ ക്രിക്കെറ്റ് കളി നിര്‍ത്തി ഞങ്ങളുടെ പിച്ചില്‍ റബ്ബര്‍ തൈ വച്ചതും ഞങ്ങളുടെ കളിക്ക് വിരാമം ആയി.

                ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ എഴുതാന്‍ കഴിയാത്ത ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉണ്ട് ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍.. വിശേഷിപ്പിക്കാന്‍ വാക്കുകളില്ലാത്ത ഞങ്ങളുടെ ഈ ബന്ധത്തില്‍ ഞാന്‍ അഹങ്കരിക്കുന്നു.. ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍   സാമ്പത്യം ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ല ഞങ്ങളില്‍ കൂലി പണിക്കു പോയി പഠനം പൂര്‍ത്തി അക്കിയവരും , കന്നുകാലിയെ വളത്തി ജീവിച്ചവരും , എച്ചില്‍ പാത്രങ്ങള്‍ കഴുകി പഠിക്കാന്‍ പോയവരും ഉണ്ട്.. ആരും ആരെയും പരിഹസിച്ചിട്ടില്ല. ഞങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ കിനാശ്ശേരിയില്‍ കൈയ്യാല ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ എല്ലാവരും സമന്മാരായിരുന്നു ഉള്ളവന്‍ ഉള്ളതുപോലെ ഇല്ലാത്തവനെ സഹായിച്ചിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം മാതൃക അവനാണ് ശ്രമിച്ചത്‌.

    കൌമാരം ഞങ്ങളില്‍ ചലങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോള്‍.. ജീവിതത്തിന്‍റെ നിറമുള്ള കാലം ഞങ്ങളും ആര്‍ത്ത് ഉല്ലസിക്കുക ആയിരുന്നു, വീട്ടുകാര്‍ നല്‍കിയ സ്വാതന്ത്ര്യം ഞങ്ങള്‍ ശരിക്കും മുതലെടുത്ത്‌ ആഘോഷം ആയിരുന്നു. അപ്പോളേക്കും സരവനന്‍ ഒരു ബൈക്ക് കിട്ടി ബജാജ്.. പിന്നെ അതിലായിരുന്നു അങ്കം.. അപ്പോളേക്കും അതിശയന്‍ പഠനവും, ടിച്ചായന്‍ ജോലിയായി ബാംഗ്ലൂരും ആയിരുന്നു കുഞ്ഞി കൊച്ചല്ലേ അവനെ സരവനന്‍ അടുപ്പിക്കില്ലരുന്നു . ഞങ്ങള്‍ക്ക് പൈസക് വേണ്ടി ഞാനും സരവനനും കൂടി അവരുടെ റബ്ബര്‍ തോട്ടത്തിലെ ചണ്ടി പാല്‍ പറിക്കാന്‍ പോയി ചീഞ്ഞു നാറി വന്നതും എല്ലാം ഇന്നലെ പോലെ ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോള്‍ ഞാനും സരവനനും മോന്കുട്ടനും മാത്രമായി അതിനിടക്ക് ഞാന്‍ കൊട്ടാരക്കര ജോലിയായി പോയി. ഞാന്‍ വരുന്ന ദിവസം സരവനനും മോന്കുട്ടനും കോട്ടയം വരും ബൈക്കില്‍.. കെ. എസ് . ആര്‍ . ടി . സി സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ നിന്നും നേരെ കോടിമത ബസ്‌ സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ കൂടി ചന്തയിലേക് കിടക്കണ വഴിയെ ബൈക്കില്‍ ട്രിപ്പിള്‍ ആയിട് പോകും. ഒരു ആളൊഴിഞ്ഞ കോണില്‍ പമ്മി നിന്ന് ഞാന്‍ കൊണ്ടുവരണ വോഡ്ക മൂന്നായി ഊറ്റി അടിക്കും എന്നിട്ട് ഒറ്റ വിടിലാ പള്ളിക്കത്തോട് ഞാന്‍ ഓടിക്കും അവന്മാര്‍ രണ്ടും കെട്ടി പിടിച്ചിരിക്കും .. ആ ഓര്‍മകളൊക്കെ എത്ര സുഖമുള്ളതായിരുന്നു  എല്ലാതവണയും ഐരാട്ടുനട പാടത്തിനു ചേര്‍ന്ന് വണ്ടി നിര്‍ത്തി ഇറങ്ങുന്നതും ആ കാറ്റുള്ള രാത്രികളില്‍ വെറുതെ സൊറ പറഞ്ഞ ആ മരച്ചുവട്ടില്‍ നിന്നിരുന്നതും എല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രമാവുന്നു.

             ഞങ്ങള്‍ പര കുടിയന്മാരായി വിലസുക ആയിരുന്നില്ല.. വല്ലപ്പോഴും ഞാന്‍ കൊട്ടാരക്കരയില്‍ നിന്നും വരുമ്പോള്‍ മാത്രം. പിന്നെ എനിക്ക് നാട്ടില്‍ തന്നെ ജോലി ആയി അത് ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു അധികം ആര്‍മാദിച്ചു.. അതില്‍ ഒടുവില്‍ ഞങ്ങള്‍ മൂവരും കൂടി ബൈക്ക് അപകടം ഉണ്ടായി എന്‍റെ കാലിനു മുറിവുമായി   ആ അപകടം രണ്ടു വിധം ഉപകാരപ്രദം ആയിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ മദ്യപാനം നിര്‍ത്തി പിന്നെ ഞാന്‍ മദ്യപിക്കും എന്നത് വീട്ടുകര്‍ക്കൊരു പുതിയ അറിവായി ഒരു തരത്തില്‍ എനിക്കൊരു ലൈസെന്‍സും....
             
                 ദാരിദ്ര്യവും ബുദ്ധിമുട്ടുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു അപ്പോളും ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം, സരവനന്‍ എന്ജിനീരിംഗ് ചേര്‍ന്ന വര്ഷം ആയിരുന്നു അത്.. ഞാനും മോന്കുട്ടനും, ടിച്ചായനും, ആനയും ( അതിസയനെ ആന എന്നും ഞങ്ങള്‍ വിളിക്കാറുണ്ട്) ഞാനും കൂടി രാത്രികളില്‍ മൈക്കാട് പണിക്കു പോയതും, വാര്‍ക്ക മണല്‍ അരിക്കല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഉടമ്പടി എടുത്ത് ചെയ്തതും എല്ലാം ഒരോളം മാത്രമാണ് മനസ്സില്‍ ഒരു കുരചിലും തോന്നാതെ ഞങ്ങള്‍ അന്നതൊക്കെ ചെയ്തപ്പോളും പണം ആവശ്യമായിരുന്നു ആഹ്ലാദിക്കനല്ല.. ജീവിക്കാന്‍.. അന്നൊരു രാത്രിയില്‍ പണി കഴിഞ്ഞ ഞങ്ങള്‍ മുല്ലുര്‍ തോട്ടിലിറങ്ങി കുളിച്ചു കയറുമ്പോള്‍ സമയം 3 .40  ഒന്നുറങ്ങി ഉണരുംപോളെക്കും പകല്‍ ജോലിക്ക് പോകാന്‍ സമയമാകും... അന്നും ജീവിതത്തിന്‍റെ കറുത്ത പാഠങ്ങള്‍ പൊള്ളിച്ചില്ല ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും ഒരു കൂട്ടായ്മ പോലെ ഒരുമിച്ചു നിന്ന് പൊരുതി ജീവിതത്തോട് ...
         
                ഇന്ന് എല്ലാവരും മോശം അല്ലാത്ത വിധം ഓരോരോ സ്ഥാനങ്ങളിലാണ്
സരവനന്‍ ഒരു ഐ . ടീ കമ്പനി നടത്തുന്നു, ഞാന്‍ കണ്‍സ്ട്രക്ഷന്‍ മേഖലയില്‍, ടിച്ചായന്‍ ഒരു മരുന്ന് കമ്പനിയില്‍ , മോന്കുട്ടന്‍ പ്രമുഖ ചെരുപ്പ് കമ്പനി സുപ്രേവൈസോര്‍, വിജി ഒരു ഓസ്ട്രേലിയന്‍ ഐ. ടീ കമ്പനിയില്‍, ആന ഇലക്ട്രിക് മേഖലയില്‍....

              ഇന്നും ഞങ്ങള്‍ ഞങ്ങളുടെ കിനാശ്ശേരിയില്‍ ഒത്തു കൂടാറുണ്ട് ഞങ്ങളുടെ കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങള്‍ മറക്കാതെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഓര്‍ത്തുകൊണ്ട് ആ ഓര്‍മകളില്‍ കണ്ണ് നിറച്ചുകൊണ്ട്.... ഏതോ മഹാന്‍ മൊഴിഞ്ഞ ഒരു പഴമൊഴിയെ എപ്പോളും മനസ്സില്‍ ഓര്‍ത്തുകൊണ്ട് " വന്ന വഴി മറക്കെരുത് " ഒരാളുടെ സ്വരം ഒന്നിടറിയാല്‍ പരസ്പരം തിരിച്ചറിയാവുന്ന സുഹൃത്തുക്കളായി .. സഹോദരങ്ങളായി ... ഞങ്ങളുടെ കിനശ്ശേരിയിലെ കല്‍പടവുകളില്‍ ഇന്നും ഞങ്ങളുണ്ട് ......

വാക പൂക്കുമ്പോള്‍.....

                         വാകമരങ്ങള്‍ പൂവിടുമ്പോള്‍ ഇന്നും ഓര്‍മയില്‍ ഓടി എത്തുന്നത് വെള്ളയും നീലയും പാവാടയും ബ്ലൌസും ഇട്ട് എന്‍റെ പിന്നാലെ നടന്നിരുന്ന ആ കളികൂട്ടുകരിയെ ആയിരുന്നു, മന്ദിരം സ്കൂള്‍  മുറ്റത്ത് മതിലിനോട് ചേര്‍ന്ന് നിന്നിരുന്ന ആ വാകമരം പൂവിടുമ്പോള്‍ മുറ്റമാകെ പൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന പൂക്കള്‍ പെറുക്കി കൈ നഖത്തില്‍ ഒട്ടിച്ചു ചെര്തിരുന്നതും  , അത്  കൈകളിലെ പത്തു വിരലിലും ചേര്‍ത്ത് വച്ച് ആ മുറ്റത്ത് പാഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ , ഓല മെനഞ്ഞു പരമ്പുകൊണ്ട് മറച്ച ക്ലാസ്സ്‌ മുറിയുടെ മറവില്‍ നിന്ന് എന്നെ നോക്കിയിരുന്നു രണ്ടു കുഞ്ഞു നക്ഷത്ര കണ്ണുകള്‍.....

                       കാലത്തിന്‍റെ യാത്രകളില്‍ പിന്നെയും ദൂരങ്ങള്‍ നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്നെ നോക്കിയിരുന്ന ആ നക്ഷത്ര കണ്ണുകളെ ഞാന്‍ കാണാതെ പോയി.... അപ്പോളും ആ കണ്ണുകളില്‍ എന്‍റെ പ്രതിബിംബം ഉണ്ടായിരുന്നു.. നാളുകള്‍ക്ക് അപ്പുറം ഞാന്‍ ആ നക്ഷത്ര തിളക്കം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍.. അതൊരു പൂക്കാലം ആയിരുന്നു.. വാകമരങ്ങളില്‍ നിറയെ പൂക്കള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്ന ഒരു പുതിയ പൂക്കാലം.. പൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഓരോ വാകപ്പൂക്കളും എനിക്കും അവള്‍ക്കും വേണ്ടി മംഗള ഗാനം പാടുന്നത് പോലെ. വര്‍ഷങ്ങളുടെ പിന്നാമ്പുറങ്ങളിലെ പറയാന്‍ ബാക്കി വച്ച ഒരുപാട് സ്വകാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു തീര്‍ക്കാന്‍ മനസ് വെമ്പല്‍ കൊണ്ടിരുന്നു, പറഞ്ഞിട്ടും പറഞ്ഞിട്ടും തീരാത്ത എന്തോ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങള്‍... ദിവസങ്ങളുടെ ദൈര്‍ഖ്യം പോരെന്നു തോന്നിയ നാളുകള്‍... എന്‍റെ കൈല്‍ കൈകോര്‍ത് അവള്‍ മിണ്ടാതെ ഒരുപാട് നേരം എന്‍റെ തോളില്‍ തലചായ്ച്ച് ഇരുന്നു  ''എനിക്ക് നഷ്ടപെട്ട വര്‍ഷങ്ങളുടെ കൊതി  ഞാന്‍ തീര്‍ത്തോട്ടെ,  ഇങ്ങനെ നിന്നോട് ചേര്‍ന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ''  എന്നവള്‍ പറയുമ്പോള്‍ ആ മിഴികള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു.

                   ഋതു ഭേദങ്ങള്‍ പോലെ വസന്തത്തിന്‍റെ അവസാനം വന്നു ചേര്‍ന്നത്   ഒരു കൊടും വേനല്‍ ആയിരുന്നു ഭൂമി പോലും പൊള്ളി കുടിര്‍ന്നു പോവണ പോലൊരു വേനല്‍... ആ നക്ഷത്ര കണ്ണുകള്‍ നിറയാതെ ഞാന്‍ നഷ്ടപെടുത്തിയ അവളുടെ വര്‍ഷങ്ങളുടെ സ്നേഹം അവള്‍ക്ക് നല്‍കുവാന്‍ ഞാനും അവള്‍ക്ക് നഷ്‌ടമായ ആ സ്നേഹത്തിനായി അവളും... പക്ഷെ എങ്കിലും അവളുടെ മനസ്സില്‍ ഒരു കടിഞ്ഞാണ്‍ അവള്‍ ഇട്ടിരുന്നു എന്തിനെന്നറിയില്ല.. ഒരു പക്ഷെ ഒരു ദുരന്തത്തെ അവള്‍ കണ്ടിരുന്നിരിക്കാം അതിനു അവള്‍ സ്വയം മുന്‍കരുതല്‍ എടുത്തത്‌ ആവാം... ഒടുവില്‍ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ തീരുമാനിച്ചടും ഇനി ഒരിക്കലും പിരിയില്ലന്നു തന്നെ കരുതിയിരുന്നു...

ഒരുമിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ച ദിവസം.

 അവള്‍ വിളിച്ചു - " നമ്മള്‍ ഒരുമിച്ചൊരു ജീവിതം ഉണ്ടാവില്ല, നീ എന്നെ ചതിക്കയായിരുന്നു.. ചതിയനാണ്.. നീ .. എന്‍റെ ശാപം എന്നും നിന്നെ പിന്‍ തുടരും... "

 കാര്യം എന്തെന്ന് അറിയാതെ മിഴിച്ചു നിന്ന എനിക്ക് പിന്നീടു മനസിലായി അതൊരു ബാല്യ തമാശയെ മറ്റൊരാള്‍ അവള്‍ക്ക് ദുര്‍വ്യാഖ്യാനിച്ചു നല്‍കിയതെന്ന്.

വാകമരങ്ങള്‍ പൂവുകളെ പൊഴിയിച്ചു കരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു....

ഇനി ഒരിക്കലും പൂവിടാതെ.. ഇനിയൊരു വസന്തം അന്യമെന്നു അറിയാമെങ്കിലും, വെറുതെ ഒരു വാകപൂക്കാലം മനസ്സില്‍ ആഗ്രഹിക്കുമ്പോള്‍... നെഞ്ചില്‍ മുഴങ്ങുന്നത് അവളുടെ സ്വരമാണ് ...
          "ചതിയനാണ്.. നീ .. എന്‍റെ ശാപം എന്നും നിന്നെ പിന്‍ തുടരും... "

----------------------------------------------------------------- പള്ളിക്കത്തോടന്‍ -------------------    

സന്ധ്യകള്‍ പുനര്‍ജനിക്കുമോ ?

 നിറങ്ങള്‍ തന്‍  നൃത്തം ഒഴിഞ്ഞൊരീ മണ്ണില്‍
മറഞ്ഞ സന്ധ്യകള്‍ പുനര്‍ജനിക്കുമോ
മറഞ്ഞ പക്ഷികള്‍  ഇനിയുമെത്തുമോ
വിരഹ നൊമ്പരതിരിയില്‍  പൂവുപോല്‍
വിടര്‍ന്നൊരു നാളം എരിഞ്ഞു നില്ക്കുന്നു

ഋതുക്കളോരോന്നും കടന്നു പോവതില്‍
പദസ്വനം കാതില്‍ പതിഞ്ഞു കേള്‍കവേ
വേരുമോരോര്‍മ്മതന്‍  കിളുന്നു തൂവലും
തഴുകി നിന്നെ കാത്തിരിക്കയാണു ഞാന്‍

നിമിഷ പാത്രങ്ങള്‍  ഉടഞ്ഞു വീഴുന്നു
നിറമധു മണ്ണിലുതിര്‍ന്നു  മായുന്നു
അലിഞ്ഞലിഞ്ഞു പോം അരിയ ജന്മമാം
പവിഴ ദ്വീപില്‍   ഞാനിരിപ്പതെന്തിനോ?

------------------------------ ഒ. എന്‍ . വി

ആനിക്കാട് ഭഗവതി ക്ഷേത്രം

ആനിക്കാട് പള്ളി...

 

ആനിക്കാട് പഴയ പള്ളി 

                                ആനിക്കാട് പള്ളി പുനരുദ്ധാരണ ശേഷം

 

എന്‍റെ ഔട്ടൊഗ്രാഫ്... അവസാന പേജ്....

  

   ഓര്‍മകളുടെ നല്ല നാളുകള്‍ അന്യമായി, കാര്‍ മേഖ ജാലം പോലെ ഊറി കൂടി നിന്ന വിരഹം പെയ്തിറങ്ങുകയാണ്‌.. കണ്ണീര്‍ കണങ്ങളായി .... മിഴി നിറയുന്ന ഓര്‍മകളും പേറി നമ്മള്‍ യാത്രയാവുകയാണ്.. ജീവിതത്തിന്‍റെ നടുമുറി തേടി.

           രണ്ടു വര്‍ഷത്തെ കലാലയ ജീവിതം ഇവിടെ പൂര്‍ന്നമാവുകയാണ്. വിധിയുടെ വിക്രിയകളില്‍ നാം ഓരോരുത്തരും ജീവിത പ്രരബ്ദങ്ങളിലേക് ഊളിയിട്ടു പോകുമ്പോളും, മനസ്സില്‍ കനവുകളായി അവസേക്ഷിക്കുന്നു  ഒരു പിടി സ്മരണകള്‍.. ഇണങ്ങിയും പിണങ്ങിയും പങ്കിട്ട സുന്ദര നിമിഷങ്ങള്‍, പ്രരബ്ദങ്ങലുക് നടുവില്‍ ഉഴറി നീങ്ങുമ്പോള്‍ ജീവിത വീഥികളില്‍  വാകമര തണലുകള്‍ തേടുമ്പോള്‍ കണ്ടു മുട്ടാം സ്നേഹിതരെ.. കലുഷമായ മനസ് എങ്കിലും പുഞ്ചിരിയും കുസലവുമായി,  വീണ്ടും അകലുമ്പോള്‍ .. ചാരം മൂടിയ കനലുകള്‍ പോലെ ഓര്‍മ്മകള്‍ എരിഞ്ഞ് തുടങ്ങുമ്പോള്‍ .. ഹൃദയം വേദനയാല്‍ പുളയുമ്പോള്‍.. ആ നൊമ്പരങ്ങള്‍ ഊതി വീര്‍പ്പിച് ഹൃദയ വേദന കൂട്ടാം. കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നും രക്ത ചാലുകള്‍ ഒഴുകി ഇറങ്ങുംബോലും  ആ പഴയ സ്നേഹം  പുതുക്കാം.

     എന്‍റെ കനവുകള്‍... എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍.... എന്‍റെ ജീവിതവും ഇവിടെ ആയിരുന്നു. കാതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം .. വിദൂരതയില്‍ പിരിഞ്ഞ സ്നേഹങ്ങള്‍ വിടപറയാന്‍ ആവാതെ.. പിരിഞ്ഞകന്ന മനസുകള്‍ എല്ലാം അന്യ നാളുകള്‍ പോലെ .. പൊട്ടിച്ചിരികളും കളിയാക്കലുകളും പരിഭവങ്ങളും എല്ലാം അന്യമാവുന്നു. ഇനിയും ഇതുപോലൊരു കാലം നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ ഉണ്ടാവില്ലല്ലോ? കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ തീരാതിരുന്നെങ്കില്‍ .. എന്ന് വെറുതെ ആശിച്ചു പോവുന്നു. പ്രരബ്ദങ്ങളില്‍ ഉഴറുമ്പോള്‍ ഒരു പക്ഷെ സുഹൃത്തുക്കളെ എല്ലാം മറക്കാം, പക്ഷെ വേദനയുടെ ദിനങ്ങളില്‍ നാം സ്മരിക്കും നമ്മുടെ കലാലയ ജീവിതം ... പൂത്ത വാകമരങ്ങളും ... അരഭിത്തിയും... കാമ്പുസും എല്ലാം വെടിപറഞ്ഞു ഇരുന്ന കല്‍പ്പടവുകളും.. എങ്കിലും ഈ വസന്ത കാലം അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍... നിരാശ ആണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും വെറുതെ ആശിക്കുന്നു . ഈ സുഹൃത്ത് വലയവുമായി.. ഒരു വസന്ത കാലം കൂടി ഈശ്വരന്‍ തന്നിരുന്നെങ്കില്‍ ....   

മഞ്ഞുതുള്ളി ...

    രാവില്‍  എപ്പോളോ ഇറ്റുവീണ മഞ്ഞുതുള്ളി ഇലത്തുമ്പില്‍ വന്നിരുന്നു.

ഭൂമിയില്‍ പിറന്നു വീണ നവജാത ശിശുവിനെ പോലെ അവള്‍ ഭൂമിയെ ഉറ്റുനോക്കി , നെഞ്ചില്‍ സ്നേഹിച്ചവനെ    കണ്ടുമുട്ടാന്‍ ഈ ജന്മം മുഴുവന്‍ നോറ്റിരുന്ന ധന്യ നിമിഷം, മെല്ലെ രാവിന്‍റെ കനത്ത ഇരുട്ടിന്റെ മറ നീങ്ങി തുടങ്ങി .
        കൂടുവിട്ടുണരുന്ന കിളികളുടെ കൂച്ചനങ്ങള്‍  കേട്ട് അവള്‍ ആ സംഗീതത്തില്‍ ഒപ്പം തന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവനും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് മോഹിച്ചു , മിഴിതുറക്കുന്ന കുഞ്ഞു പൂക്കളും എല്ലാം അവള്‍ക്ക്‌ പുതുമ ആയിരുന്നു. ഇളം കാറ്റ് ഇലയെ മെല്ലെ തലോടിയപ്പോള്‍ അവള്‍ ആകെ ഉലഞ്ഞു പോയി .. ഒരു ജന്മം കാത്തിരുന്നിട്ടും തന്‍റെ പ്രിയന്‍ വരും മുന്‍പേ വീണു പോകുമോ എന്നവള്‍ ഭയന്ന്.. പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ ഇലയില്‍ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു.
     
    പ്രഭാതം വിടര്‍ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു ... മെല്ലെ മെല്ലെ അവള്‍ തന്‍റെ പ്രിയപെട്ടവനുടെ മുഖം കണ്ടു ആയിരം ശോഭ നിറഞ്ഞ ആ മുഖം കിഴക്ക് നിന്നും മെല്ലെ പൊങ്ങിവരുന്നത്അവള്‍ കൊതിയോടെ നോക്കി നിന്ന് പക്ഷെ അപ്പോളേക്കും അവളില്‍ എന്തോ വല്ലാത്തൊരു ഉഷ്ണം നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവനില്‍ നിന്നും പ്രവഹിക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ തീക്ഷ്ണമായ ഒരു ചൂട് അവള്‍ അവനെ കണ്ണ് നിറയെ കാണും മുന്‍പേ ആ ഉഷ്ണം അവളെ അലിയിച്ചു ഇല്ലാണ്ടാക്കിയിരുന്നു   അവള്‍ ഒരു നീരാവി കണികയായി അവനിലേക്ക്‌ തന്നെ അലിഞ്ഞു പോയി.............................  



                                                                                                -- പള്ളിക്കത്തോടന്‍--

എന്റെ ...പള്ളിക്കത്തോട് ..

പള്ളിക്കത്തോട് , കോട്ടയം ജില്ലയില്‍ കോട്ടയം താലുക്കില്‍  പാമ്പാടി ബ്ലോക്ക്‌ പഞ്ചായത്തിലെ ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം, വികസനം ഞങ്ങളുടെ ഈ കുഞ്ഞു ഗ്രാമത്തെയും തലോടി കടന്നു പോയ്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന്നു . അതില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് നഷ്ടമാവനത് ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ സുന്തര പൂര്‍ണമായ നിസ്സബ്ദതയാണ്. ഞാന്‍ ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ സന്തതിയാണ് ഇവിടെ ജനിച്ചു, അനഗവടിയിലും മന്ദിരം സ്ചൂളിലും ആനിക്കാട് സെന്റ്‌ തോമസ്‌ ഹൈ സ്ചൂളിലും പഠിച്ചു .                               

              ആനിക്കാട് ഭഗവതിയുടെ പ്രഭാത കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ കേട്ടുണര്‍ന്നു ,  ചന്ത ഓര്‍ത്തഡോക്‍സ്‌ പള്ളിയിലെ സന്ധ്യ മണികളും  പ്രാര്‍ത്ഥന ഗീതങ്ങളും നിറഞ്ഞ സായന്തനവും, ആനിക്കാട് പള്ളിയില്‍ കുര്‍ബാന കണ്ടും റബ്ബര്‍ തോട്ടത്തില്‍ മടല്‍ ബാറ്റില്‍ ക്രിക്കറ്റ് കളിച്ചും,  മഴക്കാലങ്ങളില്‍ ചെളിവെള്ളത്തില്‍ പടക്കം അടിച്ചും കുടയില്ലാതെ മഴ നനജും ആര്തുല്ലസിച്ച ബാല്യവും. മാവ് പൂക്കുന്ന മാമ്പഴം വീഴുന്ന കാലം മാവിന്‍ ചുവട്ടില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു കാറ്റിലും വീഴുന്ന മാമ്പഴത്തിന് അടി കൂടി നടന്ന സുഹൃത്തുക്കള്‍, അതില്‍ ആണ്ണ്‍ പെണ്ണ് എന്നൊന്നും വേര്‍ തിരിവ് ഇല്ലായിരുന്നു മൂട് കീറിയ നിക്കറിട്ട ആണ്ണ്‍ പിള്ളേരും ഒരു കരിമ്പന്‍ പിടിച്ച പെട്ടികൊട്ടിറ്റ് പെണ്ണ് പിള്ളേരും, കുരുത്തകേടു പിടിച്ച ആണ്ണ്‍ പിള്ളേര്‍ക്കിടയില്‍ പാവം പിടിച്ച പെണ്ണ് പിള്ളേരും, അന്നൊന്നും മാമ്പഴം കിട്ടാതെ ചിണുങ്ങി നില്‍കുന്ന കളി കൂട്ടുകാരിക്ക് അണ്ണന്‍ പാതി മാമ്പഴം കൊടുത്ത് പറ്റിക്കുന്നതും , അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ നീര് പോടിയുമ്പോള്‍ നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റില്‍ നിന്നും മാമ്പഴം കൊടുത്ത് അവളെ അസ്വസിപ്പിച്ചതും എല്ലാം അന്നിന്റെ നിഷ്കളങ്കത ആയിരുന്നു.

           കുട്ടിത്തം വിട്ടകലുന്ന കാലത്തിനപ്പുറം കോളേജ് പഠനവും പിന്നൊരു ജോലിക്കായി പ്രഫഷണല്‍ പഠനങ്ങളും എല്ലാമായി പക്ഷെ അന്നും എനിക്കെന്റെ നാടിനെ വിട്ടു നില്കണ്ടിവന്നില്ല . പിന്നെ അറിയാത്തതിന്റെ പൊരുള്‍ തേടിയുള്ള യാത്രകളും സൌഹൃതത്തിന്റെ ആക്ഹോഷങ്ങളും എല്ലാമായി ജീവിതം നിറങ്ങള്‍ നിരഞ്ഞതാരുന്നു. വീട്ടുകാര്‍ അറിയാതെ പോന്തകാടുകളും അമ്പലത്തിന്‍ കുന്നിലെ പയര്‍ വള്ളികല്‍ക് മറഞ്ഞിരുന്നു അല്പം മദ്യം സേവിച്ചതും, പിന്നെ സായന്തനങ്ങളില്‍ കവലയില്‍ കാക്കയുടെ മലഞ്ചരക്ക് കടയുടെ തിണ്ണയില്‍ ഇരുന്നു സൌഹൃത കൂട്ടയമകളില്‍ ലോകത്തെ നോക്കികണ്ടതും, പക്ഷെ അപ്പോളേക്കും ബാല്യത്തിലെ പല സുഹൃത്തുക്കളെയും നഷ്ടപെട്ടിരുന്നു, പെണ്ണ് പിള്ളേരെല്ലാം വളര്‍ന്നു പോയില്ലേ അല്ല ഞങ്ങളും വളര്‍ന്നു പിന്നെ ഒന്ന് മിണ്ടുന്നതിനു പോലും നമ്മുടെ സമുഹതിനെ ഭയക്കെണ്ടാതുണ്ടല്ലോ?

  

       പള്ളി പെരുന്നാളുകളും ഉത്സവങ്ങളും വന്നു നിറയുമ്പോള്‍ മനസിനൊരു ആരവമായിരുന്നു. ആനിക്കാട് പള്ളിയില്‍ പെരുന്നാള്‍ കുര്‍ബാന കൂടി വൈകുന്നേരങ്ങളിലെ ഗാനമേളയും എല്ലാം, മുണ്ടും മടക്കി കുത്തി ഞങ്ങളും ആണുങ്ങളായി എന്ന് മനസില്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കൂടെ പഠിച്ച പെന്പില്ലെരുടെയൊക്കെ മുന്നിലുടെ ഞെളിഞ്ഞു നടക്കുവാരുന്നു. ആനിക്കാട് അമ്പലത്തിലെ ശീവേലി കാണാന്‍ നടക്കുമ്പോളും കാണാന്‍ ചൊവ്വുള്ള പെന്പില്ലേറെ കമന്റ് അടിച്ചും വില്ലിച്ചും നടന്ന കാലം. പിന്നെ ജേക്കബ്‌ ചെട്ടെന്റെ ഐശ്വര്യ തിയേറ്ററില്‍ സിനിമ മാറുന്നത് നോക്കി ഒന്നും വിടാതെ കണ്ടു നടന്നതും, ഇന്റെര്‍വല്‍ സമയത്ത് ആരും കാണാതെ പമ്മി നിന്ന് ബീഡി വലിച്ചതും, എ പടം ഓടുന്ന ദിവസങ്ങളില്‍ ഞങ്ങളെ അടുപ്പിക്കില്ലരുന്നു ജേക്കബ്‌ ചേട്ടന്‍ ഓടിക്കുമാരുന്നു.    

        ആനിക്കാട് സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ അടുത്ത പറമ്പില്‍ നിന്നും ജാതിക്ക പരിച്ചതിനു ഐസ്സക് സര്‍ രണ്ടു ചൂരല്‍ പിരിച്ചു പിടിച്ച അടിച്ചത് ഇന്നും കാലില്‍ കല്ലിച്ചു കിടക്കുന്നുണ്ട് ഇപ്പോള്‍ അതൊക്കെ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ കുളിരുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ തളിര്‍ക്കുന്നു. ഒടുവില്‍ എല്ലാ വസന്തങ്ങളും അവസാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആണ്ടു പരീക്ഷ വന്നു, ജയിച്ചവരുടെ പട്ടികല്യില്‍ ഞങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു, അവിടുന്ന് പിന്നെ കോളേജ് ജീവിതം അല്ല പ്ലസ്‌ ടു ആയിരുന്നു, ഞങ്ങള്‍ക്ക് തൊട്ടു മുന്‍പേ പ്രേ ഡിഗ്രി നിര്‍ത്തിയിരുന്നു.   

       ഈ ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നെനും മനസ്സില്‍ മായാതെ നില്‍കുമ്പോള്‍ ആ കഴിഞ്ഞു പോയ നാളുകള്‍ എത്ര സുഖ സുന്ദരം ആയിരുന്നു എന്ന് , ഇനി ഈ ജന്മം തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത ആ കാലം..     

      "ഒരു വട്ടം കൂടിയെന്‍ ഓര്‍മ്മകള്‍ മേയുന്ന തിരുമുറ്റത് എത്തുവാന്‍ മോഹം "